kayık sessizce geldi, kıyıcığa demirledi
deniz, kayık kokuyordu
kayıksa yosun
bakınırken sağa sola, onu gördü uzaktan
o, orada,
çınaraltı kahvesine çıkan
taş kaplamalı yolun sağında,
beyaz badanalı, alaturka kiremitli evin
bahçe duvarının üzerinden
merakla seyrediyordu denizi
meltem ifil ifil esiyordu
meltem taşıyordu kokusunu
o, kendisine bakıldığını hissetti:
oradaydı o,
yolun karşısında
kıyıda demirliydi
kayık, deniz kokuyordu
denizse yosun
utandı, yapraklarıyla gizlenmek istedi;
meltem sertleşiverdi, gizlenemedi
kayığın içi titredi
denizden çıkmak, ona gitmek istedi;
bırakmadı deniz:
gidemedi.
o bir erguvan ağacını sevdi
üzerinde bir milyon nisan çiçeği
(Ankara, Ağustos,2000)
